ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ http://www.ec-patr.org/ Βασίλης ΚΥΡΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ bk97875@yahoo.co.uk

ΙΟΥΛΙΟΣ 2007

Όταν κάποια χώρα οδεύει προς εκλογές δεν επιδέχεται κριτικές ή υποδείξεις ως προς τις πολιτικές αποφάσεις των τελευταίων προεκλογικών μηνών. Εξ άλλου η προεκλογική περίοδος σ’ όλα τα κράτη φημίζεται ως περίοδος κομματικών υποσχέσεων και χρωματισμένη λειτουργία κρατικών μηχανισμών.

Το καλοκαίρι του 2007 είναι προεκλογική περίοδος και για τις δύο χώρες που ενδιαφέρει άμεσα τους αναγνώστες μας. Στα μέσα του Ιουλίου καταγράφηκαν γεγονότα τα οποία εκ πρώτης άποψης είναι για γέλια ενώ μακροπρόθεσμα μας πιέζουν να κινηθούμε προσεκτικότερα ή αν θέλετε με λιγότερη αφέλεια. Θα αναφερθούμε σε τίτλους ειδήσεων τα οποία θα αναλυθούν μεταγενέστερα. Όπως:

*Η απαγόρευση της συναυλίας του Νταλάρα στην παγκόσμια ημερίδα ορθόδοξης νεολαίας (Συνέδριο Νέων των Μητροπόλεων του Οικουμενικού Θρόνου).

*Η παρουσίαση Κωνσταντινουπολίτικης αντιπροσωπίας στην 7η Γενική συνέλευση Διεθνή Οργανισμού Μελέτης Γενοκτονίας.

*Ένθεν και ένθεν διάφορες δηλώσεις περί λειτουργίας Θεολογικής Σχολής της Χάλκης, που προκαλούν γέλια και πόνο.

Στο επόμενο θα αναλύσουμε ιστορικά δεδομένα που έχουν επηρεάσει τις σχέσεις της Ελληνικής Εθνότητας της Κωνσταντινούπολης με την Ελλάδα.
Έχοντας υπ’ όψη το πολυσυζητημένο βιβλίο ιστορίας της 6ης δημοτικού θα ψηλαφίσουμε μερικούς μύθους “ταμπού”, πού έχουν εδραιωθεί στην ελλαδική κοινωνία, ίσως από τους ίδιους μηχανισμούς που δημιουργούν τερατουργήματα, όπως το εν λόγω “παιδαγωγικό βιβλίο”.
Το “Ταμπού” Καταστροφής του Ελληνισμού από την ΟρθοδοξίαΠαγκοσμίως είναι γνωστός ο δωδεκαθεϊσμός της ελλαδικής κοινωνίας, όμως είναι τελείως άγνωστη η Ορφική Θρησκεία, που προβάλλει το πνεύμα και όχι την ύλη.
Δηλαδή ενώ οι Έλληνες κάλυπταν το “πιστεύω”, με τους δωδεκάθεους ως προς την ύλη (οι θεοί συμπεριφέρονται σαν μέλη της κοινωνίας) και με τον Ορφισμό ως προς το πνεύμα ή καλύτερα ως προς το “νους”. Παγκοσμίως προβάλλεται μόνο η υλιστική πλευρά, προφανώς λόγω υιοθέτησης από λατινογενείς κοινωνίες που έχουν επικρατήσει εις βάρος του Μεσογειακού Πολιτισμού που περισσότερο στηρίζονται στην ύλη και όχι στην ιδέα.
Ίσως οι Δυτικοί γι’ αυτό τον λόγο αναζήτησαν το κυρίαρχο που θα εκπορεύονταν τα υπόλοιπα, παρά να αντιληφθούν ότι τα ανεξάρτητα και μεμονωμένα μπορούν να απαρτίσουν ένα σύνολο. Σήμερα το “εγώ” του Δυτικού πολιτισμού υποσκελίζει το “εμείς” του Μεσογειακού πολιτισμού.
Όταν οι Δυτικοί αποφάσισαν να απελευθερωθεί η Ελλάδα, εντάσσοντας αυτήν στον Δυτικό πολιτισμό, προσπάθησαν να στήσουν τον μύθο της τέλειας αρχαίας Αθήνας, που διαλύθηκε από την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, δηλαδή από το Βυζάντιο. Μία Αθήνα που στην πραγματικότητα δυσκολεύθηκε να διατηρήσει την Δημοκρατία παραπάνω από ένα αιώνα και θυσίασε τους περισσότερους επιφανείς άνδρες της (βλ. κατωτέρω Πίνακα. 1).
Η επικράτηση του μύθου επιβάλλεται με βία από τον μη Έλληνα αλλά φαινομενικά Ελληνιστή βασιλέα Όθωνα. Ο οποίος για να κτίσει την Γερμανόφωνη Καθολική Εκκλησία και την μονή Αρειοπαγίτη (επί της οδού Πανεπιστημίου) διέλυσε 70 και πλέον Βυζαντινές Εκκλησίες που ήταν στην Αττική και είχαν σωθεί από την μανία των Οθωμανών. Παράλληλα όμως, ότι αφορά την εκπαίδευση στα 30 χρόνια που ήταν βασιλέας (ως μονάρχης στο Βασίλειο της Ελλάδος και ως ανώτατος Συνταγματικός άρχων στην Συνταγματική Βασιλεία της Ελλάδος) άλλαξε 35 Υπουργούς “των εκκλησιαστικών και της δημόσιας εκπαίδευσης”[1]. Ο δε διάδοχος του Όθωνα ο Γεώργιος σε 20 χρόνια διόρισε 45 Υπουργούς “των εκκλησιαστικών και της δημόσιας εκπαίδευσης”[1].
Η εκπαίδευση στην νέα Ελλάδα εδραιώθηκε στα πρώτα πενήντα χρόνια, από τον ερχομό του Όθωνα, από 80 Υπουργούς. Οι γνώστες της Δημόσιας διοικήσεως θα αντιληφθούν ότι στα πρώτα 50 χρόνια ο νέος πολιτισμός στην νέα Ελλάδα δεν επανασυγκροτήθηκε αλλά επιβλήθηκε από εξωτερικούς παράγοντες.

Το “Ταμπού” Συνεργασίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου
με τις Οθωμανικές Αρχές
Από τα πρώτα χρόνια του νέου Ελληνικού Κράτους σταθερά καλλιεργείται ο “μύθος συνεργασίας” του Οικουμενικού Πατριαρχείου με τις Οθωμανικές Αρχές. Το γεγονός άρχισε να καλλιεργείται και από την Ελλαδική Εκκλησία[2] από τα μέσα της δεκαετίας του 1990.
Ο μύθος από μόνος του καταρρίπτεται, από ιστορικά αλλά και από αριθμητικά δεδομένα. Εάν ελέγξουμε προσεκτικά την ιστοσελίδα του Οικουμενικού Πατριαρχείου[3], θα διαπιστώσουμε τα εξής:
Από το 38 μέχρι το 1453 μ.Χ. υπήρξαν 173 ενθρονίσεις για 157 Πατριάρχες (ανώτατοι θρησκευτικοί άρχοντες στην Κωνσταντινούπολη). Δηλαδή κατά μέσο όρο είχαμε περίπου 8,2 έτη ανά θητεία. Μόνο ο ΠαύλοςA’ ενθρονίζεται 3 φορές ενώ άλλοι 10 επανέρχονται για δεύτερη φορά.
Από το 1453 μέχρι το 1923, έχουμε 161 ενθρονίσεις για 101 Πατριάρχες. Δηλαδή 2,9 έτη ανά θητεία. Έχουμε το περίεργο φαινόμενο να ενθρονίζεται ο Κύριλλος Α’ Λούκαρης 6 φορές, όπως οι: Παρθένιος Δ’ και Διονύσιος Δ’ από 5 φορές.
Το θέμα μπορούσε και μπορεί να ερμηνευθεί ως εσωτερική διαμάχη των ιερωμένων εάν δεν ήταν γνωστός “ο ειδικός φόρος ενθρόνισης”(Peşkeş) που αποδίδετο στην Υψηλή Πύλη. Όποιος δεν απέδιδε τον φόρο δεν ενθρονιζόταν.
Πολλές φορές λόγω πιέσεων βλέπουμε να εναλλάσσονται Πατριάρχες κατόπιν εντολής της Υψηλής Πύλης. Από τους 101 Πατριάρχες κατά την θητεία τους οι 8 εκτελέστηκαν και 3 βασανίστηκαν με εντολή της Υψηλής Πύλης. Επίσης, έχουμε ακόμη την δολοφονία 4 Πατριαρχών σημειώνονται και 13 καθαιρέσεις κατόπιν απαίτησης της Υψηλής Πύλης. Τα γεγονότα που ακολουθούν την άλωση δεν κάμπτουν την “ιδέα”, όπως:

* Την Περίοδο του Σουλτάνου Σελίμ, συγκεκριμένα το 1520 κατάσχονται όλες οι Βυζαντινές εκκλησίες της Κωνσταντινούπολης (εκτός της Παμμακάριστου που φιλοξενεί το Πατριαρχείο ως σεβασμό στην εντολή του Μεχμέτ του Πορθητή (Κατακτητή).

* Το 1586 η Παμμακάριστος από εκκλησία μετατρέπεται σε Τέμενος και το Πατριαρχείο μεταφέρεται στον Άγιο Γεώργιο στο Φανάρι. Η εκκλησία ανήκει στα Ιεροσόλυμα και δεν υπόκειται στις αποφάσεις κατάσχεσης όλων των Ορθοδόξων εκκλησιών της Κωνσταντινούπολης.

* Την περίοδο 1770-1790 το Πατριαρχείο εξαναγκάζεται να πληρώσει αποζημίωση λόγω της ήττας των Οθωμανικών στρατευμάτων στις μάχες κατά των Ρώσων. Εν τούτοις λεηλατούνται πολλές μονές και το Πατριαρχείο εξαναγκάζεται να δώσει 1800 ναυτικούς για να υπηρετήσουν στο Σουλτανικό Στόλο.

Αν και οι Φαναριώτες πλήρωσαν με πολύ αίμα και πλούτη την κατάκτηση των θέσεων διερμηνέων της Υψηλής Πύλης, ουδέποτε σταμάτησαν να οργανώνουν την ελληνική παιδεία και τα κοινωφελή ιδρύματα. Μετά από το 1755 η Οθωμανική Αυτοκρατορία γέμισε με ελληνικά σχολεία και πνευματικά ιδρύματα. Το 1905 στην Οθωμανική Επικράτεια λειτουργούσαν πέραν των 4300 σχολείων διαφόρων βαθμίδων και ειδικοτήτων[4], που θεσμικά ανήκουν στο Οικουμενικό Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης και διδάσκουν τα Ελληνικά και το ελληνικό πνεύμα. Το γεγονός καταρρίπτει και το μύθο του “κρυφού σχολειού” που χρησιμοποιήθηκε ως βασικό επιχείρημα στην ίδρυση του νέου εθνικού Ελλαδικού Κράτους του 19ου αιώνα.

Ο 21ος αιώνας
Κατά τον 20ό αιώνα η Ορθόδοξη Εκκλησία χρησιμοποιείται από τους κρατούντες ως μοχλός πιέσεως κατά τον Ελλαδιτών και απομυθοποιήσεως του Ελληνισμού.Η Δύση κτίζει την μεγάλη Αθήνα κατατροπώνοντας όλη την περιφερειακή οικονομία.
Εν γένει “στήνει” μια μεγάλη μυλόπετρα που αλέθει τον Ελληνισμό και με το προϊόν που παίρνει ζυμώνει έξυπνα μονοσήμαντα ανθρωπάκια προς κατανάλωση. Όποιος επισημάνει “το κακό” βάση των νέων απροσδιόριστων θεωρειών 3ου, 4ου κ.ο.κ. δρόμων, βαφτίζεται φασίστας, εθνικιστής, “πατριωτάρας”, περιθωριακός, γραφικός κ.ά. Αρκεί να χωρίσει από το αλεύρι για να μην χαλάσει η μαγιά για τις επερχόμενες γενεές.

Κάτω από αυτές τις άδοξες συνθήκες επι-καλούμαστε να προστατέψουμε την ταυτότητά μας!..
Όσο πιο νωρίς βάλουμε κάποιες αρχές υπεράνω των μικροσυμφερόντων μας, περιορίζοντας το “εγώ” έναντι του “εμείς”, τόσο πιο εύκολα θα αναζωογονηθεί η Βασιλεύουσα. Πρέπει να αντιληφθούμε ότι υπάρχουν μόνο στρατηγικές συμμαχίες.
bk ——————-
[1] Περιοδικό Εστία αριθ. β450 σελ. 523 – 524.
[2] Βλ. Ένας Αιώνας Οικουμενισμού, Ελεγείο στο νέο Ισραήλ, του Ιερέως Λάμπρου Φωτοπούλου Εφημέριου Ι. Ναού Αγ, Κοσμά Αιτωλού Αμαρουσίου. Αθήνα 2005.
[3] Βλ. www.ec-patr.org
[4] Βλ. Ημερολόγια Πατριαρχείου 1906 – 1908.
Πίνακας 1

Οι μεγάλοι άνδρες της Ελλάδος που “θυσιάσθηκαν” προς χάριν της Δημοκρατίας!..
και του “Δημοσίου Συμφέροντος” μεταξύ 456 π.Χ.-322 π. Χ.
Ετών – Τρόπος / Τόπος θανάτου
Αισχύλος,69 – Εξορία
Ευριπίδης,77 – Εξορία
Ηρόδοτος,79 – Εξορία
Αναξαγόρας,72 – Εξορία
Αριστοφάνης,63 – Εξορία από πείνα
Πυθαγόρας,70 – Εξορία από πείνα
Πλάτων,80 – Εξορία
Ισοκράτης,99 – Εξορία
Σωκράτης,71 – Ήπιε κώνειον (Καταδίκη εις θάνατον)
Σοφοκλής – Εξορία από πείνα
Αριστείδης – Εξορία από πείνα
Θεμιστοκλής – Εξορία
Περικλής – Απομόνωση
Φειδίας – Φυλακή
Ικτίνος – Εξορία
Θουκυδίδης – Εξορία
Αλκιβιάδης – Εξορία
Δημοσθένης – Πήρε δηλητήριο
Πίνακας 1.0. Πηγή, Κόμμα Ελληνισμού του Σωτήρη Σοφιανόπουλου.