ΑΜΑΛΙΑ ΚΑΛΥΒΙΝΟΥ Amalia Kalyvinou 1η ΙΟΥΝΙΟΥ ΗΜΕΡΑ ΑΜΑΛΙΑΣ “Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδια, όχι ο κανόνας…”

Διαβάζοντας όσα έχει γράψει η Αμαλία Καλυβινού και όσα έχουν γραφτεί γι’ αυτήν, συνειδητοποιούμε πώς ό,τι κι αν πούμε θα είναι λίγο, θα είναι φτωχό… Ο ΒΑΘΥΣ ΠΟΝΟΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΒΟΥΒΟΣ!.. Υιοθετούμε τα μηνύματά της και ενώνουμε την φωνή μας με την απέλπιδα και συνάμα αισιόδοξη κραυγή της για ένα καλύτερο ΜΕΛΛΟΝ που στηρίζεται στην δική μας σθεναρή ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ!.. Σπάστε ωρέ τις αλυσίδες της σιωπής και μιλήστε… γιατί αυτοκαταστρεφόμαστε!.. Μεταρρύθμισις Αμαλία Καλυβινού «Ήθελα μόνο να δείξω κάποιους τρόπους άμυνας, κι ένας από αυτούς είναι η δημοσίευση του τι γίνεται». Οι γιατροί είναι ανεύθυνοι, ανίκανοι και άρπαγες στη συντριπτική τους πλειοψηφία. Η μόνη τους έννοια είναι η “κονόμα”. Οι φαρμακευτικές κάνουν κουμάντο, η δικαιοσύνη τους αφήνει ατιμώρητους και ανθρώπινες ευτυχίες εξακολουθούν να χάνονται ΑΔΙΚΑ!..Μία φωτογραφία χίλιες λέξεις ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΟΠΑΘΕΙΑ…ρωτήστε και τους προαναφερθέντες γιατρούς... http://fakellaki.blogspot.com/ Για την Αμαλία Του ΝΙΚΟΥ ΜΟΥΜΟΥΡΗ Η περιπέτεια της Αμαλίας Καλυβινού κινητοποιεί την ελληνική κοινότητα του Διαδικτύου που σήμερα τιμά τη μνήμη της με μια μοναδική κινητοποίηση που στόχο έχει να αφυπνίσει. Στα περισσότερα (αν όχι σε όλα) από τα 10.000 blogs δημοσιεύεται σήμερα ένα κείμενο που ξεκινά με την τελευταία φράση που έγραψε στο δικό της blog η Αμαλία λίγες μόλις ημέρες πριν φύγει από τη ζωή: «Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας…» Το κείμενο είναι αποτέλεσμα ομαδικής εργασίας και στόχος είναι εκτός από την αναδημοσίευσή του στα blogs να φτάσει και στις ηλεκτρονικές γραμματοθυρίδες του πρωθυπουργού, των μελών της κυβέρνησης, των βουλευτών και των ευρωβουλευτών. Εξιστορεί την περιπέτεια που έζησε η Αμαλία με τη γραφειοκρατία και τους επίορκους γιατρούς και συνεχίζει:«Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαΐου 2007. Ήταν μόλις 30 ετώνΠριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον όρκο που έδωσαν στον Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος»Και καταλήγει: «Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:* Να παρθούν άμεσα μέτρα από την πολιτεία ώστε να σταματήσουν τα φακελάκια και η ανισότητα που επιφέρουν στην αντιμετώπιση των ασθενών.* Να γίνει πιο ευέλικτος ο κρατικός μηχανισμός, ώστε να μη θρηνήσουμε ξανά θύματα εξαιτίας χρονοβόρων γραφειοκρατικών διαδικασιών.* Να επιβληθεί αυστηρότερος έλεγχος στη διαπλοκή φαρμακευτικών εταιρειών και ιατρικού κατεστημένου.* Να αξιοποιηθούν οι ανεκμετάλλευτες νοσοκομειακές υποδομές και να υπάρξει συνεχής και άρτια επιστημονική κατάρτιση για όλους τους γιατρούς και τους νοσηλευτές του ΕΣΥ.* Να καθιερωθεί η ψηφιοποίηση του ιατρικού φακέλου του ασθενούς πανελληνίως, ώστε να επισπεύδεται η σωστή διάγνωση και θεραπεία.Ας πάψει πλέον η υποκρισία των κυβερνώντων που προτιμούν να λαδώνονται οι γιατροί από τους ασθενείς, παρά να αμείβονται αξιοπρεπώς από το κράτος.* Οχι άλλα φακελάκια* Οχι άλλη γραφειοκρατία* Οχι άλλος εμπαιγμόςΔικαιούμαστε δωρεάν και αποτελεσματική περίθαλψη για όλους.Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων».Στη διεύθυνση http://giatinamalia-blog.blogspot.com/ δημοσιεύεται το ανωτέρω κείμενο και μεταφράσεις του στα αγγλικά και τα γερμανικά, ενώ υπάρχουν και πληροφορίες για την αποστολή του κειμένου μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου.ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ – 01/06/2007 http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,dt=01.06.2007,id=81784044 Οκτώ χρόνια από τον «άσχετο» στον γραφειοκράτη Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΙΟΥΣΗ «The definition of idiopathy» γράφει κάτω από ένα κάδρο στο ζεστό διαμέρισμα κάπου στην Ανω Αγία Βαρβάρα. Εκ πρώτης όψεως μοιάζει με μοντέρνο έργο τέχνης, εάν όμως κάποιος το περιεργαστεί καταλαβαίνει πως πρόκειται για μια ακτινογραφία. Οχι όποια κι όποια. Μια ακτινογραφία μηρού με έναν όγκο οκτώ εκατοστών. Αμαλία Καλυβίνου: Εχω δει την τύχη της υγείας μου να εξαρτάται από αδιάφορα πρόσωπα και αμόρφωτους «επιστήμονες», έχω περιμένει άπειρες ώρες σε ουρές νοσοκομείων ή ΙΚΑ για μια σφραγίδα. Δεν μπορώ να γελάσω, γιατί με πιάνει ελεεινός βήχας που εξελίσσεται σε εμέτους, δεν μπορώ να θυμώσω πολύ γιατί έτσι κλείνει η φωνή μου για τουλάχιστον μια μέρα…Αμαλία Καλυβίνου: Εχω δει την τύχη της υγείας μου να εξαρτάται από αδιάφορα πρόσωπα και αμόρφωτους «επιστήμονες», έχω περιμένει άπειρες ώρες σε ουρές νοσοκομείων ή ΙΚΑ για μια σφραγίδα. Δεν μπορώ να γελάσω, γιατί με πιάνει ελεεινός βήχας που εξελίσσεται σε εμέτους, δεν μπορώ να θυμώσω πολύ γιατί έτσι κλείνει η φωνή μου για τουλάχιστον μια μέρα… «Ο ορισμός της ιδιοπάθειας», αυτός είναι ο ειρωνικός τίτλος που του έδωσε η Αμαλία Καλυβίνου για να θυμάται και την αρχή της δραματικής ιστορίας που ζει εδώ και οκτώ χρόνια αντιμέτωπη με τη δυσκινησία και τη γραφειοκρατική διελκυστίνδα των υπηρεσιών Υγείας στη χώρα μας. Μια ψηλή, όμορφη, γλυκιά κοπέλα, στα τριάντα της σήμερα η Αμαλία, βρέθηκε αντιμέτωπη με τον πόνο και την αναλγησία ενός συστήματος που «ευρωποιεί» τη φροντίδα. Η προσωπική της περιπέτεια δεν θα ήταν γνωστή εάν η ίδια δεν είχε ανοίξει blog και εάν μετά, κατά εκατοντάδες οι αναγνώστες του ημερολογίου της, bloggers, δεν «διέσπειραν» στο Διαδίκτυο την ιστορία της, εάν δεν τη μετέφεραν με συγκλονιστικό τρόπο σε υπουργικά γραφεία και στον Τύπο.Μας υποδέχεται η κυρία Δικαία, η μητέρα της. Περνάμε στο καθιστικό του μικρού διαμερίσματος. Δίπλα στο τραπέζι, δυο-τρεις φωτογραφίες φίλων. Με λευκό νυχτικό η Αμαλία έρχεται από το υπνοδωμάτιό της υποβοηθούμενη από τις πατερίτσες της. Χαιρετά, ζητεί συγγνώμη για τη δυσκολία στις κινήσεις, κάθεται στον καναπέ. Η κυρία Δικαία φέρνει γλυκό και νερό, παρακολουθεί διακριτικά, προσπαθεί να διαισθανθεί τι ζητεί η κόρη της. «Μάνα, φτιάξε μου τα μαλλιά να βγω όμορφη στη φωτογραφία», της λέει. Εκείνη αποσύρεται διακριτικά στη διπλανή κουζίνα.Φοιτήτρια της Φιλοσοφικής η Αμαλία, με πνευματική καλλιέργεια, αγάπη για τα βιβλία, τη μουσική και τον χορό -βλέπετε, οι καταβολές είναι από τη Σμύρνη και τη Σύμη- με πάθος για το βόλεϊ και το ποδόσφαιρο, άρχισε στα 8 της, το 1984, να έχει ανυπόφορους πόνους στο μηρό κατά διαστήματα λίγων εβδομάδων καθώς και στα άκρα.«Εχω πονέσει αφόρητα, έχω νιώσει τον πανικό νιώθοντας τον ανυπέρβλητο πόνο να έρχεται, έχω σκεφτεί αμέτρητες φορές ν’ αυτοκτονήσω λόγω του πόνου, έχω περάσει άπειρες ώρες στο κρεβάτι ουρλιάζοντας από τον πόνο, έχω χρειαστεί για μεγάλα διαστήματα τη βοήθεια των άλλων, έχω καταστραφεί οικονομικά, έχω καταστρέψει οικονομικά την οικογένειά μου, έχω υπάρξει βάρος για την οικογένειά μου, έχω υπάρξει βάρος για τους φίλους μου, έχω υποστεί το όποιο ρίσκο δεκάδων χειρουργικών επεμβάσεων, έχω κάνει τραύματα κατακλίσεως, έχω χάσει απολαύσεις αμέτρητες, έχω στερηθεί διασκεδάσεις…», γράφει στη συνταρακτική προσωπική της μαρτυρία στο ηλεκτρονικό της ημερολόγιο http://fakellaki.blogspot.com.Η Αμαλία ακουμπά το πόδι της στο τραπεζάκι, εμπρός της. Παίρνει ένα μαξιλάρι για να ξεκουράζει τη μέση της. «Να ξεκινήσουμε λοιπόν, εάν σας κουράσω με διακόπτετε», λέει ευγενικά.«Πήγα σε ορθοπεδικό στο ΚΑΤ, σε άνθρωπο που επιβλέπει τους ειδικευόμενους-γιατρούς του μέλλοντος. Τα συμπτώματα ήταν κλασικά, του εξηγούσα ότι ακόμη κι όταν τσάκιζε σ’ εκείνο το σημείο το παντελόνι που φορούσα, ούρλιαζα από τον πόνο. Περιέγραφα με ακρίβεια ένα σαφώς νευροπαθητικό πόνο (ώσεις κατά μήκος του μηριαίου νεύρου, ελαφρά ανακούφιση μόνο με βαρβιτουρικά και πολύ λιγότερο με αντιφλεγμονώδη κ.λπ.)». Η νεαρή Αμαλία έχει κάνει την ακτινογραφία της με τον όγκο κάδρο «Υστερα από αρκετές κλινικές και αιματολογικές εξετάσεις, περάσαμε στις απεικονιστικές. Ξεκινήσαμε με ακτινογραφίες της περιοχής και γύρω από αυτήν, οι οποίες εννοείται πως ήταν αρνητικές. Ο γιατρός με κάλεσε μια μέρα στο ΚΑΤ, όπου έκανα δώδεκα ακτινογραφίες στο μηρό, από διάφορες γωνίες. Χωρίς φυσικά να εκτιμηθεί η ραδιενέργεια που απορροφούσα. Ποιος μπορεί να με βεβαιώσει ότι αυτό δεν συνέβαλε στην εξαλλαγή των τότε (προφανώς) νευρινωματικών κυττάρων σε καρκινικά; Επειδή ούτε και τότε ούτε και έπειτα με αξονική τομογραφία έβρισκε κάτι να πει, κι επειδή δεν έκρινε σκόπιμο να κάνω και μαγνητική τομογραφία, απεφάνθη ότι… πάσχω από ατροφία του τετρακεφάλου! Φυσικά και ήταν ατροφικό το πόδι μου τότε, αλλά αυτό ήταν δευτερογενής πάθηση εξαιτίας του πόνου».«Εφ’ όσον -φώναζα- πονούσα τόσο κι έμενα στο κρεβάτι για εβδομάδες όταν είχα επεισόδια (κρίσεις πόνου), η κίνηση του ποδιού ήταν προβληματική κι αφού εμποδιζόταν η κίνηση, είναι δυνατό να μην προκύψει ατροφία του μέλους; Επιπλέον του είχα διευκρινίσει ότι πρώτα πονούσα και έπειτα από τρία-τέσσερα χρόνια προέκυψε η ατροφία. Από πότε η αιτία (πόνος) έπεται χρονικά του αποτελέσματος (ατροφία); Κάθε φορά που τον επισκεπτόμουν, αυτός επέμενε στην αρχική του διάγνωση περί ατροφίας, ενώ κάθε φορά που πρότεινα να κάνουμε μαγνητική τομογραφία επέμενε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να δείξει κάτι».«Ωσπου από την πολλή επιμονή μου αργότερα, έπειτα από 4 χρόνια “κούρας” κι όσο ο πόνος επιδεινωνόταν (άρχισα να εργάζομαι λιγότερο, σταμάτησα να βγαίνω για ψυχαγωγία κ.λπ.) “δέχτηκε”, δύσθυμος, να κάνω και μαγνητική στην περιοχή όπου πονούσα.  Έκανα τη μαγνητική τομογραφία δεξιού μηρού το 1998 στο ιδιωτικό διαγνωστικό κέντρο και το πόρισμά τους ήταν ότι δεν υπήρχε χωροκατακτητική εξεργασία (δηλαδή ότι δεν υπήρχε όγκος). Ο γιατρός διάβασε το πόρισμα και κατέληξε θριαμβολογώντας: “Είδες που σου είπα ότι δεν θα δείξει τίποτα; Δεν έχεις τίποτα!”».Νευρικά κουνά το πόδι της στο τραπεζάκι, θυμάται τους πόνους που συνεχίζονταν, την οδύσσειά της να ψάχνει γιατρούς που θα τη βοηθήσουν.«Πήγα σε νευροχειρουργό στον Ερυθρό Σταυρό. Η μόνη του μέριμνα ήταν να με νοσηλεύσει στην ιδιωτική βέβαια Γενική Κλινική Αθηνών στους Αμπελοκήπους, προκειμένου -λέει- να μου κάνει πλήρεις εξετάσεις. Οταν πήγα να του δείξω τη μαγνητική στο μηρό, που έδειχνε τον όγκο μου, ούτε καν καταδέχτηκε να την κοιτάξει. Γελώντας παρατήρησε ότι μια τέτοια εξέταση εξ αρχής δεν είχε νόημα, αφού το πρόβλημα ξεκινούσε “καταφανώς από τη μέση” ! Μάλιστα είπε ότι, εάν φοιτητής του είχε προτείνει τη συγκεκριμένη εξέταση, θα τον “έκοβε”».«Μετά, πήγα στο Αιγινήτειο, είχα χάσει κάθε ελπίδα διάγνωσης από τους ορθοπεδικούς και τους νευροχειρουργούς. Περιχαρής ένας αναισθησιολόγος σωστά διέκρινε ότι ο πόνος ήταν νευροπαθητικός κι επομένως θα έβρισκα απάντηση, αν όχι λύση, απευθυνόμενη στη νευρολογική κλινική του νοσοκομείου».«Εβαλα μέσο για ραντεβού ύστερα από τρεις μήνες. Εμεινα στο Αιγινήτειο για 10 ολόκληρες ημέρες, υποβαλλόμενη σε εξετάσεις επί εξετάσεων, μαγνητικές στο θώρακα, ηλεκτρομυογραφήματα, νυσταγμογραφήματα κ.λπ., και καθημερινή κλινική εξέταση, ενώ είχαν προς επανεκτίμηση τις προηγούμενες εξετάσεις μου. Το εξιτήριό μου από το Αιγινήτειο καταλήγει σε “έντονο άλγος μη διευκρινισθείσης αιτιολογίας”».Στη συνέχεια η Αμαλία πήγε σε ρευματολόγο καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. «Πήγα σε οικτρή σωματική κατάσταση, σερνόμενη από τους πόνους, εννοείται μαζί με όλες τις εξετάσεις που είχα κάνει προηγουμένως. Φυσικά και με την MRI που έδειχνε τον όγκο. Εξήγησα για τον φρικτό πόνο που ένιωθα στο δεξί μου μηρό. Εξήγησα ότι είχα δοκιμάσει από ασπιρίνες και “βαριά” αντιφλεγμονώδη μέχρι βαρβιτουρικά (Fortathrin, Naprosyn, Lonarid, Niflamol, Norgesic, Voltaren, Mesulid και άπειρα άλλα) χωρίς αποτέλεσμα -δεν βοηθούσαν ούτε στο να μπορέσω να κοιμηθώ. Το… πρόβλημά του ήταν ότι είχα ερεθισμένα διακονδύλια στο… αριστερό γόνατο! Οταν τον συνέφερα λέγοντάς του ότι το πρόβλημά μου είναι στο δεξί πόδι και ότι ο πόνος δεν μ’ αφήνει να πάρω ανάσα, είπε το αμίμητο: “Κάνα Ντεπονάκι πήρες;” Γι’ αυτήν την εκπληκτική ιατρική οδηγία εγώ έδωσα 30 χιλιαρικάκια! ».«Αρχές του 2001 ήταν, ρε μάνα;», η ερώτηση προς την κυρία Δικαία. Εκείνη από την κουζίνα παρακολουθεί διακριτικά και απαντά: «Τότε που πήγες στο νευρολόγο στο “Γεώργιος Γεννηματάς”;».«Ναι, τότε. Δεν πήρα καμιά σοβαρή απάντηση για το τι έχω. Επειτα από οκτώ μήνες κάποιος μού είπε να πάω στα Ιωάννινα στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο. Εκεί ο Γιάννης Σαρμάς, νευρολόγος, διέγνωσε από την ίδια μαγνητική τομογραφία του 1998 έναν όγκο 8 εκατοστών στο μηρό! Μου χάρισε δύο χρόνια υπέροχης ζωής (ώς την υποτροπή μου). Υπήρξε προσεκτικός, ευγενής και ευπροσήγορος σε όλη τη συνεργασία μας. Ακόμη κι όταν έφυγα από την αρμοδιότητά του και με ανέλαβαν οι χειρουργοί και οι ογκολόγοι, εκείνος περνούσε από την κλινική να με δει και να ελέγξει αν χρειάζομαι κάτι. Που ενώ δεν είχε καμιά υποχρέωση, ήταν παρών όταν οι παθολογοανατόμοι μού ανακοίνωναν τα αποτελέσματα της βιοψίας».Το προσωπό της φωτίζεται, με μάτια εκφραστικά, κινήσεις πιο άνετες και εκδηλωτικές, με έκδηλη ανακούφιση, αρχίζει να μιλά για τις υπέροχες εξαιρέσεις, τους γιατρούς που τη βοήθησαν και τη βοηθούν ακόμη, για τους «επιστήμονες, ανυστερόβουλους, τους δοτικούς, που καμία σχέση δεν έχουν με τους συνήθεις άσχετους, ανασφαλείς και παραδόπιστους φακελάκηδες». Στάζει μέλι γι’ αυτούς, ο πόνος λες και απαλύνεται.Μιλά για την Πέννυ Λιόση, ακτινοθεραπεύτρια στον «Αγιο Σάββα», την Αθηνά Βαδαλούκα, στο Ιατρείο Πόνου του Αρεταίειου, τη Λουίζα Βίνη, ακτινοθεραπεύτρια στο Ιατρικό Κέντρο Αθηνών, τον Γιώργο Κλούβα, ογκολόγο-χημειοθεραπευτή στο νοσοκομείο «Ερρίκος Ντυνάν», τον Βαγγέλη Μπριασούλη, ογκολόγο-χημειοθεραπευτή στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ιωαννίνων κ.ά.Μικρή παρένθεση, συνοφρυώνεται, μαζεύεται, η ψυχή της φαίνεται ότι μαυρίζει. Περιγράφει τις στιγμές του 2003 όταν ο όγκος ξαναεμφανίστηκε και η Αμαλία μπήκε στο χειρουργείο. Το χαμογελό της σβήνει όταν σταματά ο χρόνος στις 29 Μαΐου του 2006, όταν οι γιατροί, ύστερα από δεκάδες χειρουργικών προσπαθειών, αναγκάστηκαν να της κόψουν το δεξί πόδι.Η ώρα περνά, η Αμαλία, καταβεβλημένη από τη χημειοθεραπεία που κάνει, παίρνει βαθιές ανάσες και συνεχίζει. Με το χέρι της ακουμπά το θώρακα.«Εδώ μέσα, κάπου ανάμεσα στους δεκάδες όγκους, διακρινόταν λίγος πνεύμονας, τον οποίο και χρησιμοποιούσα για να αναπνέω υποτυπωδώς, και μια καρδιά που, παραδόξως, εξακολουθούσε να χτυπά».«Κάπου στα τέλη του 2006, οι γιατροί μου στο “Ερρίκος Ντυνάν” βρήκαν ένα φάρμακο που κυκλοφορεί προς το παρόν μόνο στο εξωτερικό και που ενδεχομένως θα μου έδινε κάποιες ελπίδες. Μετά κόπων και βασάνων, μετά δύο και πλέον (δυνητικά θανατηφόρους) μήνες γραφειοκρατίας, δικαιολογητικά για τον ΕΟΦ και το ΙΚΑ, πήρα την πολυπόθητη έγκριση για τις τρεις πρώτες δόσεις του φαρμάκου, αφού φυσικά πρώτα ο γιατρός μου κ. Κλούβας αναγκάστηκε να ξεχάσει τη δουλειά του για ώρες ολόκληρες και να κάνει το γραφιά, προκειμένου να φτιάξει τον τόμο δικαιολογητικών που “χρειάζονταν” οι απανταχού καρεκλοκένταυροι για να δικαιολογήσουν το μισθό τους, αφού φυσικά η Κοινωνική Υπηρεσία, οι κυρίες Χατζάκη και Τζώρτζου έπρεπε να υπενθυμίζουν στους δημόσιους τεμπέληδες ότι η κατάστασή μου δεν χωρούσε καθυστερήσεις, αφού φυσικά οι συγγενείς μου έτρεχαν από υπηρεσία σε υπηρεσία για να προσκομίζουν συνεχώς νέα “διορθωτικά” ή συμπληρωματικά δικαιολογητικά – έπρεπε, για παράδειγμα, να γραφτεί και στην τρίτη σειρά ενός εγγράφου τους ότι έχω σάρκωμα, αλλά και στην έκτη!!! Δεν μπορούσαν αλλιώς να το συμπεράνουν κι έπρεπε οι συγγενείς μου να τρέχουν στο γιατρό μου να τον ξανακάνουν γραφιά της ηλιθιότητας».«Κάποτε πήρα το φάρμακο και… ω! του θαύματος, η κατάστασή μου άρχισε να αντιστρέφεται. Οι πόνοι ελαττώθηκαν σημαντικά, η αναπνοή μου έγινε ευκολότερη, οι αντοχές μου αυξήθηκαν… Οι εξετάσεις έδειχναν για πρώτη φορά μείωση του μεγέθους των όγκων! Και με τους γιατρούς μου, αφού είδαμε ότι αυτό το φάρμακο μου έδινε ζωή, είχαμε την τρελή ιδέα να… εξακολουθήσω να το παίρνω! Και πάλι έπρεπε να πάρω έγκριση από τον ΕΟΦ – παραδόξως, αυτό δεν ήταν χρονοβόρο. Και πάλι όμως έπρεπε να πάρω νέα έγκριση από το ΙΚΑ. Ζητούν αποδείξεις ότι το συγκεκριμένο φάρμακο όντως βελτίωσε την κατάστασή μου – και αυτό είναι πολύ λογικό να το απαιτούν».Η μητέρα της η κ. Δικαία πήγε 6 ακτινογραφίες που συγκριτικά μεταξύ τους δείχνουν τη βελτίωση της κατάστασής της στην Επιτροπή Εγκρισης Φαρμάκων Εξωτερικού του ΙΚΑ.«Δεν “πέρασε” το φάρμακο , επειδή χρειαζόταν, λέει, αξονική τομογραφία, ο χρόνος στον καρκίνο δεν είναι αστείο. Στέλνω αξονική τομογραφία, η οποία όμως δεν ήταν πρόσφορη για σύγκριση με τις ακτινογραφίες, αφού είχε γίνει με τη σειρά της σε σύγκριση με πολύ πολύ παλιότερη αξονική, όταν η κατάστασή μου ήταν εντελώς διαφορετική».«Ελα εδώ, ρε μάνα, να τα πεις κι εσύ, μη νομίζουν ότι λέω υπερβολές». Η κ. Δικαία έρχεται, κουνά το κεφάλι συγκαταβατικά.«Η αξονική τομογραφία δεν τους ήταν αρκετή επειδή ήθελαν το πόρισμα, από το ακτινοδιαγνωστικό κέντρο, αφού προφανώς δεν ξέρουν να διαβάζουν τα φιλμ και χρειάζονται κάποιον, ίσως και απόφοιτο ΤΕΙ, βοηθό ακτινολόγου, να τους “αποκαλύψει” γραπτώς τι δείχνει η εξέταση… (τέτοια σαΐνια θα κρίνουν για το πώς θα παλέψω για τη ζωή μου, λοιπόν…). Διευκρίνισε η παιδίατρος της επιτροπής ότι “δεν έχουμε το γιατρό στο τσεπάκι μας, θα τον πάρουμε τηλέφωνο και θα του διαβάσουμε το πόρισμα”».«Επειτα ζήτησαν ακτινογραφία για να κάνουν σύγκριση με τη μία, όπως είπαν, ακτινογραφία που τους είχα στείλει προηγούμενη ημέρα, ενώ εγώ τους είχα στείλει έξι ακτινογραφίες, ώστε να είναι δυνατή η σύγκριση. Εθεσα και πάλι τον (ήρωα!) γιατρό μου σε ρόλο γραφιά ζητώντας του τις υπόλοιπες ακτινογραφίες, και, φυσικά θιγμένος, μου απάντησε ότι δεν είναι ηλίθιος να έχει στείλει μόνο μία ακτινογραφία (με τι θα γινόταν η σύγκριση;). Πήραμε και εγώ και ο γιατρός μου τηλέφωνο στην επιτροπή να τους πούμε να ξαναψάξουν γιατί, ανεξάρτητα με το ότι σε μένα επέμεναν πως είχαν λάβει μία μόνο ακτινογραφία, εμείς ήμασταν σίγουροι φυσικά ότι είχαμε παραδώσει έξι! Τότε καταλάβαμε, έντρομοι, ότι με τον όρο “ακτινογραφία” οι γιατροί της επιτροπής του ΙΚΑ εννοούσαν “πόρισμα ακτινογραφίας”!»Η Αμαλία σηκώνεται, θέλει να πάει να ξαπλώσει. Κρατά τις πατερίτσες και μαζί πάμε στο υπνοδωμάτιό της με τον υπολογιστή, παρέα με τους χιλιάδες ηλεκτρονικούς της φίλους. Κοιτά τον τοίχο ψηλά και ελπίζει.Στον τοίχο, ένα απόκομμα από περιοδικό «Από μικρή προκαλούσα φασαρία», ένα σύνθημα που την κάνει να γελά. Δίπλα στο κρεβάτι της, λουλούδια και φωτογραφίες. Ελπίζει και χαμογελά. Ανοίγει το σημειωματάριο και μας διαβάζει:«Εδώ τα έχω γράψει. Εχω νιώσει ντροπή για την εικόνα του σώματός μου, έχω αντιμετωπίσει παράλογη γραφειοκρατία, έχω υπάρξει θύμα οικονομικής εκμετάλλευσης από γιατρούς, έχω υπάρξει υποψήφιο θύμα σεξουαλικής εκμετάλλευσης από γιατρό, έχω νοσηλευθεί σε βρώμικα νοσοκομεία με αδιάφορους γιατρούς και νοσοκόμες, έχω νοσηλευθεί σε καθαρά νοσοκομεία όπου ήμουν πελάτισσα και το βλέμμα ήταν πάντα στην τσέπη που μπορούσε και όχι στο πόδι που πονούσε, έχω δει την τύχη της υγείας μου να εξαρτάται από αδιάφορα πρόσωπα και αμόρφωτους “επιστήμονες”, έχω περιμένει άπειρες ώρες σε ουρές νοσοκομείων ή ΙΚΑ για μια σφραγίδα, δεν μπορώ συνεχώς να περιμένω από μια Κοινωνική Υπηρεσία και τον πρόεδρο του “Ερρίκος Ντυνάν” να υποκαθιστούν ένα ολόκληρο κράτος».«Εχω υπάρξει άθυρμα του κάθε αμόρφωτου δημοσιοϋπαλληλίσκου. Εχω “δει” και άλλες φορές το θάνατο δίπλα μου, έχω δει τον πόνο των αγαπημένων μου όταν με βλέπουν να λιώνω, έχω δει το πρόβλημά μου να γίνεται πηγή ευτυχίας για άλλους (γιατρούς, ιδιοκτήτες κλινικών, φυσιοθεραπευτές, ορθοπεδοτεχνικούς που μου έφτιαξαν το τεχνητό μέλος κ.λπ.), έχω χάσει την πλήρη αυτονομία μου, δεν εργάζομαι κανονικά εδώ και τρία χρόνια, έχω προσπαθήσει πολύ σκληρά για να δεχτώ τη νέα εικόνα του σώματός μου, έχω αναγκαστεί να μάθω τουλάχιστον τα στοιχειώδη ιατρικά ζητήματα για να αναπληρώσω την άγνοια των γιατρών και ιδίως των ανεπίβλεπτων ειδικευομένων».«Τις περισσότερες φορές δεν μπορώ να γελάσω γιατί με πιάνει ελεεινός βήχας που εξελίσσεται σε εμέτους, δεν μπορώ να θυμώσω πολύ γιατί έτσι κλείνει η φωνή μου για τουλάχιστον μία ημέρα, έχουν κορεστεί οι αισθήσεις μου όλες από τις συνεχείς επισκέψεις σε νοσοκομεία, από τις ατέλειωτες εξετάσεις, από τα αμέτρητα φάρμακα κι έχω αρχίσει να έχω πλέον ψυχοσωματικά συμπτώματα, αποφεύγω τη συναναστροφή με παιδιά, όπως π.χ. τα λατρεμένα μου ανίψια, ώστε να μην τους λείψω πολύ αν πεθάνω σύντομα, αδιαφορώ για τους πόνους και τις ταλαιπωρίες των άλλων επειδή έχω κουραστεί τόσο που μόλις και μετά βίας αντέχω τις δικές μου, πρέπει να συναναστρέφομαι μόνο τους μη έχοντες μεταδοτικά νοσήματα λόγω του αδύναμου πλέον ανοσοποιητικού μου».Θέλω να τη διακόψω, να της πω να μην κουράζεται άλλο, να ηρεμήσει. Εκείνη συνεχίζει:«Η μόνη προγραμματισμένη εξέλιξη στη ζωή μου είναι η ανά 21 ημέρες ταλαιπωρία της χημειοθεραπείας. Ακόμη κι όταν η φυσική μου κατάσταση είναι σχετικά καλή το να βγω κάποια βόλτα είναι ρίσκο λόγω του φόβου των εμέτων και των αιμοπτύσεων, έχω νιώσει το “μαρτύριο” του να είμαι πλέον συνοδηγός στο δικό μου αυτοκίνητο, παρατάω τα φλερτ μου “στη μέση” επειδή δεν μπορώ να υποσχεθώ τίποτα, δεν μπορώ να πάρω αγκαλιά ένα μωρό, έχω στερηθεί για μεγάλα χρονικά διαστήματα και πλέον διά παντός τη μεγάλη μου αγάπη, το χορό, έχω ακούσει τρεις φορές (λόγω ακτινοβολιών) το εφιαλτικό “κρακ” που κάνει ένα οστό όταν σπάζει, αναγκάζομαι συχνά να παρηγορώ τους γύρω μου κάθε που παίρνω στα χέρια μου μια βιοψία ή κακά αποτελέσματα άλλων εξετάσεων, πράγμα που έχω βαρεθεί, έχω δει αμέτρητες απλές απολαύσεις να με προσπερνούν, δεν μπορώ να ουρλιάξω…».Με έναν εγκάρδιο χαιρετισμό και ολόθερμες ευχές όλα να πάνε καλά αποχαιρέτησα την Αμαλία. Στο διάδρομο έριξα μια κλεφτή ματιά στην ακτινογραφία, ευχαρίστησε και με ξεπροβόδισε η κυρία Δικαία. Κατέβηκα τα σκαλιά, η εικόνα της Αμαλίας με συνόδευε έως έξω στην αυλή με τις ανθισμένες πορτοκαλιές. Στο δρόμο, ξεφωνητά, τα παιδιά της Αγίας Βαρβάρας έπαιζαν αμέριμνα μπάλα. Ηθελα να γυρίσω, να χτυπήσω το κουδούνι και να πω της Αμαλίας να ανοίξει το παράθυρο να τα δει. Κοντοστάθηκα. Εφυγα με την ελπίδα το παράθυρο να ανοίξει πολύ σύντομα… ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ – 02/05/2007 Copyright © 2007 Χ. Κ. Τεγόπουλος Εκδόσεις Α.Ε. http://www.enet.gr/online/online_text/c=112,id=96109740 Η Αμαλία δεν γράφει πια εδώ http://fakellaki.blogspot.com/ Η γυναίκα που συγκίνησε την Ελλάδα έχασε τη μάχη που έδωσε χωρίς συμμάχους ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Δέσποινα Κουκλάκη Σε τέσσερις μέρες από σήμερα, την Παρασκευή 1η Ιουνίου, είναι η «Ημέρα Αμαλίας» για όλα τα blogs και όλους τους bloggers της χώρας: είναι η μέρα της Αμαλίας Καλυβινού, που πάλεψε επί 22 χρόνια με τον καρκίνο, από τον οποίο μόλις πριν από πέντε χρόνια έμαθε ότι πάσχει, αφού μέχρι εκείνη τη στιγμή δεκάδες γιατροί έλεγαν ότι πρόκειται απλώς για ιδιοπάθεια, ένας χρόνιος πόνος που δεν μπορούσε να εξηγηθεί. Η Αμαλία Καλυβινού έφυγε την Παρασκευή τα ξημερώματα, ύστερα από νοσηλεία μερικών ημερών. Ένας καλοήθης όγκος στο πόδι της- ένα νευρίνωμα- δεν διαγνώστηκε και δεν αντιμετωπίστηκε ποτέ, με αποτέλεσμα να εξελιχθεί σε καρκίνο που οδήγησε στον ακρωτηριασμό του ποδιού της. Από το 1984, όταν ήταν μόλις 8 χρόνων, μέχρι το 2001 είχε επισκεφθεί δεκάδες γιατρούς για τους αφόρητους πόνους στο πόδι της. Για 17 ολόκληρα χρόνια κανείς δεν μπορούσε να κάνει τη διάγνωση που θα τη γλίτωνε από πόνο, δεκάδες εισαγωγές στα νοσοκομεία, δεκάδες επεμβάσεις και τελικά θα της έσωζε τη ζωή. Το τελευταίο διάστημα η Αμαλία έδινε μάχη με τον καρκίνο του πνεύμονα- 47 όγκους είχαν εντοπίσει οι γιατροί στους πνεύμονές της. Πριν από ενάμιση χρόνο έφτιαξε ένα blog, όπου μοιράστηκε όλο τον πόνο της ζωής της και περιέγραψε με κάθε λεπτομέρεια τις εξετάσεις και τους γιατρούς που μιλούσαν για «ιδιοπάθεια». «Εξαιτίας σου, γιατρέ μου, έχω χάσει απολαύσεις αμέτρητες, έχω διακόψει τις σπουδές μου πάνω από τρεις φορές, έχω στερηθεί ταξίδια, δεν φόρεσα ποτέ μίνι φούστα λόγω της ατροφίας, έχω αντιμετωπίσει παράλογη γραφειοκρατία, έχω υπάρξει θύμα οικονομικής εκμετάλλευσης από γιατρούς, έχω υπάρξει υποψήφιο θύμα σεξουαλικής εκμετάλλευσης από γιατρό, έχω νοσηλευθεί σε βρώμικα νοσοκομεία με αδιάφορους γιατρούς και νοσοκόμες, έχω περιμένει άπειρες ώρες σε ουρές νοσοκομείων ή ΙΚΑ για μία σφραγίδα», έγραφε στις 7 Απριλίου η 30χρονη φιλόλογος, στο http://fakellaki.blogspot.com/ Γραφειοκρατία Όταν διαγνώστηκε ο καρκίνος, η Αμαλία «λυτρώθηκε» από την αγωνία αλλά δεν γλίτωσε από τη γραφειοκρατία. Όπως έγραφε στο blog της, «πήρα ό,τι χημειοθεραπεία υπάρχει και δεν υπάρχει, χωρίς αποτέλεσμα. Η κατάστασή μου επιδεινωνόταν συνεχώς: στον θώρακά μου μέσα, κάπου ανάμεσα στους δεκάδες όγκους, διακρινόταν λίγος πνεύμονας, τον οποίο και χρησιμοποιούσα για να αναπνέω υποτυπωδώς. Κάπου στα τέλη του 2006, οι γιατροί μου στο Ερρίκος Ντυνάν βρήκαν ένα φάρμακο που κυκλοφορεί προς το παρόν μόνο στο εξωτερικό και που ενδεχομένως θα μου έδινε κάποιες ελπίδες. Μετά κόπων και βασάνων, μετά δύο και πλέον- δυνητικά θανατηφόρους- μήνες γραφειοκρατίας, δικαιολογητικά για τον ΕΟΦ και το ΙΚΑ, πήρα την πολυπόθητη έγκριση για τις τρεις πρώτες δόσεις του φαρμάκου, αφού πρώτα ο γιατρός μου αναγκάστηκε να ξεχάσει τη δουλειά του για ώρες ολόκληρες και να κάνει τον γραφιά, προκειμένου να φτιάξει τον τόμο δικαιολογητικών που «χρειάζονταν» οι απανταχού καρεκλοκένταυροι για να δικαιολογήσουν τον μισθό τους… Κάποτε πήρα το φάρμακο και η κατάστασή μου άρχισε να αντιστρέφεται. Οι πόνοι ελαττώθηκαν σημαντικά, η αναπνοή μου έγινε ευκολότερη, οι αντοχές μου αυξήθηκαν. Οι εξετάσεις έδειχναν για πρώτη φορά μείωση του μεγέθους των όγκων! Και με τους γιατρούς μου, αφού είδαμε ότι αυτό το φάρμακο μού έδινε ζωή, είχαμε την τρελή ιδέα να… εξακολουθήσω να το παίρνω! Και πάλι έπρεπε να πάρω έγκριση από τον ΕΟΦ και νέα έγκριση από το ΙΚΑ». Οι αρμόδιες υπηρεσίες δεν είχαν προχωρήσει στην έγκριση, ζητώντας κάθε φορά και κάτι άλλο για να εγκρίνουν τελικά τη θεραπεία ύστερα από μήνες…ΣυμπαράστασηΗ Αμαλία έγραψε το τελευταίο μήνυμα στο blog στις αρχές Μαΐου. Καθημερινά δεχόταν μηνύματα συμπαράστασης από εκατοντάδες ανθρώπους από κάθε σημείο της χώρας. Ήταν η Αμαλία που έδωσε θάρρος σε ανθρώπους που είχαν παρόμοιες περιπέτειες να μοιραστούν την ιστορία τους. Άλλωστε, αυτός ήταν από την αρχή ο σκοπός της νεαρής γυναίκας: να σταματήσει η παραπάνω κατάσταση να αποτελεί κατεστημένο. «Ήθελα μόνο να δείξω κάποιους τρόπους άμυνας, κι ένας από αυτούς είναι η δημοσίευση τού τι γίνεται». Στη μνήμη της Αμαλίας, την ερχόμενη Παρασκευή, όλοι οι bloggers θα αφιερώσουν τις σελίδες τους στην «Ημέρα Αμαλίας», με σύνθημα «να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας…».Το τελευταίο δώρο είναι για τα παιδιάΤο «κατηγορώ» της Αμαλίας Καλυβινού για την αναλγησία και την αδιαφορία με την οποία την αντιμετώπισαν πολλοί γιατροί συγκλόνισε τους Έλληνες και τάραξε πολλές συνειδήσεις ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ είναι τα μηνύματα για «καλό ταξίδι» στο http://fakellaki.blogspot.com/. Οι δικοί της άνθρωποι έγραφαν στο blog: «Στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ΄ αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας». Για όσους ήθελαν να κάνουν κάτι παραπάνω από το να γράψουν απλώς ένα ηλεκτρονικό μήνυμα, η οικογένεια της Αμαλίας έδωσε την ιδέα της προσφοράς στην ίδρυση του ογκολογικού νοσοκομείου για παιδιά και σε όποια άλλη προσπάθεια αφορά τον καρκίνο.ΤΑ ΝΕΑ http://www.tanea.gr/Article.aspx?d=20070529&nid=4839857  Βλ. επίσης: English Version: http://www.youtube.com/watch?v=uIg0q9H5auc 4 λεπτά 57 δευτ. – www.youtube.com/watch?v=6aYu0YapSm0 «Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ’ αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις…  giatinamalia-blog.blogspot.com/ – 229k Η κηδεία της Αμαλίας έγινε στις 26 Μαΐου 2007 στις 12.30 μ.μ. στο Νεκροταφείο της Αναστάσεως στον Πειραιά, περιοχή Χαραυγή.  mavrosgatos.blogspot.com/2007/05/blog-post_25.html – 119k – Καλό ταξίδι, Αμαλία. Saturday, May 26th, 2007 in Μπλογκόσφαιρα … Η Αμαλία Καλυβίνου έφυγε, η κατάθεση ψυχής που έκανε, θα μείνει!…  panosz.wordpress.com/2007/05/26/amalia/ – 40k – Όμως η Αμαλία τελικά δεν είναι θύμα. Κάθε άλλο! Είναι επαναστάτρια και αν η εποχή δεν ήταν τίγκα στα μηνύματα τα ΜΜΕ θα ήταν προσοχή μπροστά της γι’ αυτά…  manosantonaros.blogspot.com/2007/04/blog-post_24.html – 53k – ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΑΜΑΛΙΑ. Εφυγε σήμερα το ξημέρωμα η Αμαλία Καλυβινου. … Η Αμαλία μας. Ανέδειξε την ανθρώπινη δύναμη, αλλά και τη δύναμη των blog. …  rodiat7.blogspot.com/2007/05/blog-post_5781.html – 219k – Στα γραπτά της Αμαλίας αναγνώρισα πολλές από τις νοσηρές καταστάσεις στον τομέα της υγείας στην Ελλάδα, καταστάσεις που γνώρισα (κυρίως) ως φοιτητής … www.agitprop.gr/article/133/amalia – 21k Διάβασα όμως πριν λίγο στα σχόλια του μπλογκ της Αμαλίας μια πρόταση : ας γινει η 1η ιουνιου στις σελίδες ολων ΗΜΕΡΑ ΑΜΑΛΙΑΣ με συνθημα την τελευταια της …  lacarabella.blogspot.com/2007/05/blog-post_26.html – 75k Η Αμαλία αφήνει πίσω μία βαριά κληρονομιά. Με το blog της άνοιξε ένα δρόμο. Για περισσότερη δικαιοσύνη (αν όχι Θεία – τουλάχιστον ανθρώπινη). …  doncat.blogspot.com/2007/05/blog-post_26.html – 597k Η Αμαλία πρέπει να αποτελέσει παράδειγμα για όλους. Είδα πρώτα το δικό σου post, Jim, και μετά δεκάδες άλλα – άνθρωποι που γνώριζαν τον αγώνα της και την …  freehost.stuff.gr/jim_hellas/index.php/?p=542 – 32k Νιώθω τυχερός και διπλά συγκινημένος που όσο ζούσε, η Αμαλία επισκέφτηκε το “ιατρείο” και με παρότρυνε να συνεχίσω. Σημαίνει πολλά για μένα. …  iatreio.wordpress.com/2007/05/26/antioamalia/ – 23k Everything in the known universe about Αμαλία … Θυμήθηκα την Αμαλία.. Και στέλνω με τ’αγέρι χ. … Αμαλία Ο καλός αγώνας. http://oneiros.gr/blog/2007/06/01/amaliademolinks Πήρα πολλά μαθήματα από το μπλογκ της Αμαλίας. Είδα πως είναι να έχεις ζωντανό πνεύμα κ κουράγιο κ αξιοπρέπεια, όταν όλα γύρω σου καταρρέουν. …  zoi20.blogspot.com/2007/05/blog-post_26.html – 16k Pathfinder News : H γυναίκα που συγκίνησε το πανελλήνιο, η γλυκιά Αμαλία, έχασε την περασμένη Παρασκευή, τη μάχη που έδινε επί πολλά χρόνια με τον καρκίνο. news.pathfinder.gr/news/greece/news/403877.html – 30k Οι bloggers που συνέχισαν την διαμαρτυρία «Για την Αμαλία» της 1ης Ιουνίου 2007, μέσω δημόσιου διαλόγου σ’αυτό το μπλογκ, τώρα προχωρούν με την κίνηση «Για … amaliasday.blogspot.com/ – 132k Published by S G June 1st, 2007 in Αταξινομητα. anamorfosis.net/blog/?p=44 – 38k Πριν από μερικούς μήνες η μπλογκόσφαιρα συγκλονίστηκε από τον θάνατο της Αμαλίας Καλυβινού. Μια νεαρή γυναίκα πάλευε χρόνια με τον καρκίνο και κατέγραφε στο … news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_66_31/08/2007_239477 – 47k Η Αμαλία έφυγε. Αλλά είμαστε εμείς εδώ. Και να είστε σίγουροι πως όποιος από μας σκάσει μύτη σε νοσοκομείο … Labels: ΑΜΑΛΙΑ ΚΑΛΥΒΙΝΟΥ, γιατρός, φακελλάκι …  estarian.blogspot.com/2007/06/blog-post.html – 91k Πριν από τουλάχιστον μια δεκαετία η Αμαλία Καλυβίνου προσβλήθηκε από έναν … Στις αρχές Μαΐου, η περιπέτεια της Αμαλίας βρήκε θέση στην πρώτη σελίδα της …  www.reality-tape.com/neu/?p=642 – 35k Πριν από μερικούς μήνες η μπλογκόσφαιρα συγκλονίστηκε από τον θάνατο της Αμαλίας Καλυβινού. Μια νεαρή γυναίκα πάλευε χρόνια με τον καρκίνο και κατέγραφε στο… news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_66_31/08/2007_239477 – 47k Με τον θάνατό της το διαδικτυακό κίνημα πήρε φωτιά. Εκανε παντιέρα ένα απόσπασμα από την τελευταία της καταγραφή: «Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες, ρε παιδιά, και όχι ο κανόνας». Το θέμα εμφανίστηκε στα κανάλια, γράφτηκε στις εφημερίδες, όλοι χειροκρότησαν την ευαισθησία του «e-κινήματος». Τρεις μήνες μετά παρέμειναν 1.832 αναρτημένοι όρκοι αλλαγής του ΕΣΥ στο ημερολόγιό της και το ΕΣΥ ανέπαφο. Δεν έφυγαν καν οι «αλμπάνηδες, ανεύθυνοι, ανίκανοι και άρπαγες», όποιοι και όσοι αν ήταν τελικά αυτοί. Διαχέεται μια απολιτίκη στάση απέναντι στα προβλήματα. Μεταφράζεται ως καγχασμός για τη Βουλή, θέλει όλους τους πολιτικούς ίδιους, όλα τα κόμματα χωρίς θέσεις (και προθέσεις), ολόκληρη την πολιτική μια βρόμικη διαδικασία που δεν αξίζει να ασχολείται κανείς. Μόνο που αυτή είναι ρηχή προσέγγιση του καφενέ. Ακόμη κι αν οι καλύτεροι των πολιτικών είναι χειρότεροι των δικών μας προσδοκιών, δεν σημαίνει ότι δεν ιεραρχούνται ως καλύτεροι και χειρότεροι. Η μη επιλογή ενισχύει τους χειρότερους. Ακόμη κι αν οι θέσεις όλων των κομμάτων δεν ταυτίζονται με τις δικές μας, υπάρχει το μη χείρον βέλτιστον. Η μη επιλογή βοηθά το χείρον.Στη Δημοκρατία η πολιτική είναι διαφορετική προσέγγιση στη λύση των προβλημάτων. Είναι αργόσυρτη διαδικασία γιατί απαιτεί ευρύτερες συναινέσεις. Δεν είναι ό,τι πιο αποτελεσματικό, αλλά είναι μια διαρκής διελκυστίνδα μεταξύ γρήγορων λύσεων και σοφών σε επίπεδο κοινωνικού κόστους λύσεων. Η Δημοκρατία κατά τον Τσόρτσιλ «είναι το χειρότερο πολίτευμα, αλλά το καλύτερο απ’ όσα δοκιμάσαμε μέχρι σήμερα». Γι’ αυτό δεν πρέπει να το απαξιώνουμε. Η βουβή διαμαρτυρία στο Σύνταγμα ήταν συγκινητική. Ελπίζουμε να αποβεί και χρήσιμη. Να μεταφραστεί δηλαδή σε πολιτική στάση…Κυρίες και κύριοι, η Αμαλία. Τυχαία τη βρήκα και αισθάνομαι πάρα πολύ τυχερή. Τυχερή που έχω ακόμα την υγεία μου και δεν έχω μπλέξει με τους γιατρούς που … kwlogria.blogspot.com/2007/04/blog-post_19.html – 119k Το θέμα της Αμαλίας και καπάκι το θέμα με το θάνατο το μωρού με έκαναν να σκεφτώ μια δική μου εμπειρία που μου έκανε εντύπωση απο τον κόσμο της ιατρικής http://nuntiusweb.blogspot.com/2007/06/blog-post_04.html … http://fakellaki.blogspot.com/ Όσοι θέλετε προβάλλετέ το στα μπλογκς σας.