Ελάχιστος φόρος τιμής
στον δολοφονημένο σμηναγό μας
· Σήμερα θα αποφύγουμε τους αριθμούς και τα ονόματα.
· Σήμερα θα τιμήσουμε έναν δολοφονημένο σμηναγό μας.
[1] Έναν ήρωα που έπεσε στο καθήκον για να προστατέψει την χώρα του.
· Σήμερα θα ήθελα να σιωπήσω μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη για όλους τους “Ηλιάκηδες” που έπεσαν. Να σιωπήσω ως φόρο τιμής, που μου έδωσαν το δικαίωμα να είμαι και να μπορώ να εκφράζομαι ελεύθερα με την παρούσα εφημερίδα.
Ο σεβασμός της σιωπής, η σιωπή προς συλλογισμό. Τιμή σ’ αυτούς που έκαναν το καθήκον τους, ανάμοικτα συναισθήματα γι’ αυτούς που το παρέλειψαν.
Πριν ανακοινωθεί επίσημα ο χαμός του σμηναγού, προκλήθηκε “χαμός δηλώσεων” από τους βασικούς υπαίτιους των δύο ορφανών του Ηλιάκη.
Ο αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης, ξεκίνησε με το άρθρο του κ. Κωστή Στεφανόπουλου(Καθημερινή 28/6/2006). Το περιεχόμενο του άρθρου εστίασε σε τυπικότητες απομακρύνοντας τους Έλληνες από την ουσία. Αυτήν, της δολοφονίας Έλληνα σμηναγού, εντός της ελληνικής Επικράτειας.
Το προαναφερόμενο άρθρο έγινε αιτία συζητήσεων που διήρκησαν δέκα μέρες. Δέκα θλιβερές μέρες για την κατάντια της πολιτικής μας και των πολιτικών μας.
Δεν εκφράζομαι μόνο από πόνο, αλλά και από αγανάκτηση!..
Μετά από τριάντα τρεις (33) συναντήσεις των Γεν. Γραμματέων των δύο Yπουργείων Εξωτερικών (Ελλάδας και Τουρκίας) πού καταλήξαμε;
Η Ελλάδα διά στόματος του σημερινού Προέδρου της, κ. Κάρολου Παπούλια, στις 20/12/1993 -ως Υπουργός Εξωτερικών- καταθέτει στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης βαρυσήμαντη δήλωση εξαίρεσης, με την οποία η Ελλάδα κρατά εκτός συζητήσεων κάθε θέμα που σχετίζεται με την εθνική της άμυνα. Η σχετική εξαίρεση είχε πενταετή ισχύ.
Η στενά οριοθετημένη προϋπόθεση προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, μαλακώνει στην Διάσκεψη του Ελσίνκι τον Δεκέμβριο του 1999.
Στο 4ο άρθρο, που καθορίζονται οι σχέσεις Τουρκίας – Ελλάδας ως προς την πορεία της Τουρκίας για ένταξη στην Ε.Ε., καλούνται οι δύο πλευρές να προσφύγουν στο Διεθνές Δικαστήριο, εάν δεν έχουν λύσει τις διαφορές τους μέχρι το 2004. Χωρίς να έχουμε έστω μία γραπτή δήλωση της Τουρκίας ότι στο πέρας της προθεσμίας θα συνυπογράψει το συνυποσχετικό για την προσφυγή, η Ελλάδα δεν ανανεώνει την δήλωσή της, τής 20/12/1993.
Και ενώ μετά τις τελευταίες εξελίξεις περιμέναμε να ανακοινωθεί μία νέα σκληρή εξωτερική πολιτική, ακούσαμε δηλώσεις από τους βασικούς “υπεύθυνους”, ότι η Τουρκία το 2003, στα πρόθυρα της συνυπογραφής του συνυποσχετικού έθεσε “ζήτημα Θράκης” και διέρρευσαν απόρρητα έγγραφα του Υπουργείου Εξωτερικών (Ελευθεροτυπία “Ιός” της Κυριακής 11/6/2006).
Σε αντιδηλώσεις “άλλων υπευθύνων” αλλά και Τούρκων πολιτικών, με έκπληξη πληροφορηθήκαμε ότι τα ελληνοτουρκικά προβλήματα εστιάζονται σε Αιγαίο, Κύπρο και Θράκη.
“Κύριοι”,
Ξεχάσατε Κωνσταντινούπολη, Ίμβρο και Τένεδο ή τα έχετε εξαργυρώσει και δεν το ξέρουμε;
Κάθε δικαίωμα που αναγνωρίζεται στην σημερινή Τουρκία εκρέει από την Συνθήκη της Λωζάνης. Η συνθήκη που έθαψε στην ιστορία την Οθωμανική Αυτοκρατορία και θεωρείται το “ιδρυτικό” της νέας Τουρκικής Δημοκρατίας.
“Κύριοι”,
Η επιμέρους ή πλημμελής ανάγνωση της συνθήκης ή και όποιας συνθήκης προδίδει τουλάχιστον αποφυγή τήρησης καθήκοντος.
Εις μνήμη και σεβασμό προς τον Ηλιάκη, επαναλαμβάνουμε διά μέσου της “Μεταρρυθμίσεως”(προγενέστερα δια μέσου του “Πολίτη”/Ιούλιος 2006) και σας ενημερώνουμε για τα ακόλουθα:
·Η Τουρκία στις 31/7/1950 είχε υπογράψει το “Convention on the Prevention and Punishment of the Crime of Genocide”, [2]
·Επίσης, στις 4/11/1950 είχε υπογράψει το ευρωπαϊκό “Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedom”, [3] τα οποία έχουν επικυρωθεί από την Τουρκική Βουλή και στην τουρκική Επικράτεια τέθηκαν σε ισχύ στις 18/5/1954. Τα ως άνω αδικήματα έχουν ενταχθεί και στο νέο τουρκικόΠοινικό Δίκαιο τον Φεβρουάριο του 2005.
Βάσει των προαναφερομένων:
1) Το οργανωμένο από το τουρκικό κράτος Κίνημα στις 6-7 Σεπτεμβρίου του 1955, είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο τουλάχιστον τριανταεπτά (37) Ελλήνων, τον τραυματισμό πλέον των τριάντα (30) και τριακοσίους (300) βιασμούς.
Τα συγκεκριμένα είναι σαφής παραβίαση των άρθρων (α) και (β) του κεφαλαίου περί “Γενοκτονίας”.
2) Τον Νοέμβριο του 1956 συνελήφθησαν δώδεκα (12) μέλη του Σωματείου της Ελληνικής Ένωσης Κωνσταντινούπολης όπως και δεκαοκτώ (18) Έλληνες τουρκικής υπηκοότητας, οι οποίοι και απελάθηκαν.
Η σιωπή ή η αμέλεια καθηκόντων των ελληνικών Αρχών δίνει θάρρος στην Τουρκία, η οποία αφού ξεπερνά τα εσωτερικά της προβλήματα (κίνημα Γκουρσέλ 1960), στις 16/3/1964 καταγγέλλει μονομερώς την Συμφωνία της Άγκυρας (Οκτώβριος 1930) και ακολουθεί ποταμός απελάσεων (εκατό άτομα την ημέρα) με 50 δολάρια ΗΠΑ και ένα σάκο στο χέρι.
Το γεγονός είναι σαφής παραβίαση του κεφ. 6 της Συνθήκης Λωζάνης όπως και παραβίαση των παραγράφων (δ) και (ε) του άρθρου 7 του κεφαλαίου “εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας”.
Πριν τις απελάσεις, το 1963, πραγματοποιείται η σφράγιση του συνόλου των καταστημάτων των Ελλήνων υπηκόων και τους απαγορεύεται η άσκηση οιουδήποτε επαγγέλματος. Παράλληλα οι Τούρκοι υπήκοοι εργοδότες εξαναγκάζονται να απολύσουν τους Έλληνες.
Τα γεγονότα αποτελούν σαφή παραβίαση των άρθρων 21(β), 22, 23 της Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και τα αποτελέσματα των πράξεων αυτών βάσει της παραγράφου (κ) του άρθρου 7 του κεφαλαίου “Εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας”, έδινε δικαίωμα σε οποιαδήποτε χώρα μέλος του ΟΗΕ, να προσφύγει στα δικαστικά όργανα του.
Όσοι Έλληνες εγκατέλειψαν την Τουρκία δεν είχαν δικαίωμα στους Τραπεζικούς λογαριασμούς και στα ακίνητά τους.
Γεγονός που παραβιάζει ολόκληρο το Διάγγελμα περί Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
3) Το 1957, “νεαροί Τούρκοι” μοιράζουν φυλλάδια έξω από τα ελληνικά καταστήματα και προτρέπουν τους πελάτες να μην συναλλάσσονται, λέγοντας ότι το κατάστημα ανήκει σε άθεο (το μεγαλύτερο αμάρτημα για τους Μουσουλμάνους). [4]
Παράλληλα εντείνονται οι πιέσεις να χρησιμοποιείται η τουρκική γλώσσα, “Vatandaş Turkçe konuş” (Πατριώτη μίλα τουρκικά). Οι τουρκικές αρχές δεν ανταποκρίνονται στις καταγγελίες.
Οι πράξεις αυτές παραβιάζουν τα άρθρα 37 και 39 της Συνθήκης της Λωζάνης. Επίσης, το άρθρο 44 της Συνθήκης της Λωζάνης σε συνδυασμό με τα άρθρα 10, 11, 12, 22 από την Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, [2] έδινε δικαίωμα προσφυγής στον ΟΗΕ και στα Διεθνή Όργανα του για την σαφή παραβίαση των παραγράφων (δ), (κ) του άρθρου 7 του κεφαλαίου “Εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας”.
4) Τα Πνευματικά Ιδρύματα της κοινότητάς μας δέχονται σειρά κτυπημάτων, όπως:
· Στις 10/4/1964 σφραγίζεται το Πατριαρχικό Τυπογραφείο.
· Στις 23/4/1964 απαγορεύεται η λειτουργία του ελληνικού ορφανοτροφείου της Πριγκήπου.
· Στις 20/7/1964 απαγορεύεται η διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας στα νησιά Ίμβρο και Τένεδο.
· Στις 22/9/1965 απαγορεύεται ο διορισμός Ομογενών Καθηγητών στα ελληνικά σχολεία, που είχαν αποφοιτήσει από ελληνικές Παιδαγωγικές Ακαδημίες και Πανεπιστήμια και των Καθηγητών αποφοίτων της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης.
· Το 1966 στην Ίμβρο δημεύονται τα κτίρια που στέγαζαν τα ελληνικά μειονοτικά σχολεία.
· Το 1968 απαγορεύεται η λειτουργία έξι (6) ελληνικών δημοτικών σχολείων. Διώχνονται οι μαθητές από τα μειονοτικά σχολεία που δεν έφεραν κατάλληλη ταυτότητα.[5]
· Το 1971 διατάχθηκε η κατάργηση του Θεολογικού Τμήματος της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης.
· Το 1973 απαγορεύεται ή ύπαρξη ελληνικών επιγραφών και συμβόλων στα ελληνικά σχολεία. Παύονται πολλοί ομογενείς διευθυντές των σχολείων, τα οποία για πολλά χρόνια διοικούνταν από τους Τούρκους/λες υποδιευθυντές/ριές.
· Το 1974 απαγορεύεται η χρήση ελληνικών γραμμάτων στα επίσημα έγγραφα των σχολείων.
· Το 1976 επιβάλλεται να διδάσκονται στην τουρκική γλώσσα όλα τα μαθήματα επιλογής.
Όλα τα προαναφερόμενα είναι παραβίαση των άρθρων 37, 38, 39, 40 της Συνθήκης της Λωζάνης, του άρθρου 26 του Διαγγέλματος των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και του άρθρου 9 του Ευρωπαϊκού Διαγγέλματος Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και διώκονται βάσει της παραγράφου (η) του άρθρου 7 του Κεφαλαίου “Εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας”.
Για όποιον υποκριτή φυγόπονο, ο οποίος θα επικαλεστεί “διαχρονικά” τα προαναφερόμενα γεγονότα που συσχετίζονται με την εκπαίδευση, υπενθυμίζουμε ότι το 2005 οι τουρκικές Αρχές έπαυσαν την λειτουργία της “Παιδούπολης” στην Πρώτη. Όπως και ο σημερινός -σε ισχύ- “Οδηγός Επιθεώρησης Μειονοτικών Σχολείων” διαθέτει τουλάχιστον δέκα (10) άρθρα (από τα 126) που παραβιάζουν τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.
έλεος!..
Και ο Ηλιάκης εκεί ψηλά, περήφανος που τέλεσε το καθήκον του, ζητά από σας “κύριοι” να τελέσετε το καθήκον σας προς τον Έλληνα, προς την Ανθρωπότητα. Να τολμήσετε αυτό που δεν τολμήσατε στα νιάτα σας, αυτό που δεν τόλμησαν οι “προ-ηγούμενοί” σας.
Και όσοι καλύπτονται πίσω από την “φιλία των λαών”, πρέπει να ξέρουν -και το ξέρουν- ότι η φιλία έχει ως απαραίτητη προϋπόθεση την ειλικρίνεια. Ειλικρίνεια είναι η αναγνώριση των αδικημάτων, η επούλωση του πόνου, τουλάχιστον με δηλώσεις μετανοίας και συγχώρεσης.
Η μη αναγνώριση των αδικημάτων σημαίνει “μη ειλικρίνεια”, άρα και “μη φιλία”. Η “μη μετάνοια” απαιτεί τιμωρία, τιμωρία όπως το Διεθνές Δίκαιο ορίζει.
Τότε “κύριοι” καθήκον σας είναι να προστατεύσετε την ζωή των Ελλήνων, όπως το έπραξε ο Ηλιάκης, να διεκδικήσετε τα δικαιώματα των Ελλήνων, όπως ορίζει η παγκόσμια ανθρωπιστική συνείδηση.
———————-
[1]Οι αναφορές των μαρτύρων μιλούν για δύο λάμψεις (www.e-grammes.gr). Εφόσον, όπως αναφέρει η επίσημη στρατιωτική ανακοίνωση, η σύγκρουση έγινε περίπου με ταχύτητα 500 χιλ/ώρα, δεν μπορούσε να υπάρξει δεύτερη λάμψη.
Είναι γεγονός ότι κάθε άριστα εκπαιδευμένος αξιωματικός μέχρι να αντιληφθεί το λάθος του και να αντιδράσει χρειάζεται τουλάχιστον 1 δευτερόλεπτο. Με την προαναφερόμενη ταχύτητα και χρόνο η απόσταση μεταξύ των δύο αεροσκαφών ήταν 130 μέτρα, περίπου 12- 13 φορές το μήκος του αεροσκάφους. Μ’ αυτά τα δεδομένα είναι απίθανο ο Τούρκος πιλότος να εκτοξεύθηκε μετά που αντιλήφθηκε το λάθος του, αλλά μόνο όταν αντιλήφθηκε (ή προειδοποιήθηκε) ότι ανταποδόθηκαν τα πυρά του.
[2] Η Τουρκία υπογράφοντας την Διεθνή Διακήρυξη Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Universal Declaration of Human Rights (Gen. Assembly Resolution 217 a(III) of 10/12/1948), αποδέχεται και το αδίκημα της Γενοκτονίας και την διεθνή δίωξή της, Convention On The Prevention and Punishment of the Crime of Genocide (Gen. Assembly Resolution 260 a(III) of 9/12/1948) βλ. για κείμενο UNTS. No 1021 Vol. 78 (1951), p. 277, όπως επίσης The International legal definition of Genocide, www.preventgenocide.org.
[3]Υπογράφηκε στις 5/11/1950 στην Ρώμη, τίθεται σε ισχύ στις 3/9/1953.
[4]Στα φυλλάδια αναγράφεται:
Bu dükkan gavurların malıdır. Yandakine girin çünkü Türk”tür
Το κατάστημα είναι πλούτος των άπιστων. Πηγαίνετε στο διπλανό διότι είναι τουρκικό.
[5]Στην ταυτότητα, στο σημείο θρήσκευμα έπρεπε να αναγράφεται RUM ORTODOKS. Το RUM έδειχνε εθνότητα και όχι θρήσκευμα. Το μέτρο αυτό απομάκρυνε εκατοντάδες μαθητές από τα ελληνικά σχολεία.
–βκ–