ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ
ΜΟΛΙΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΒΟΓΙΑΤΖΗ
www.ermisgraphics.gr

Το ζευγάρι του αρχαίου ελληνικού κατακλυσμού, η Πύρρα και ο Δευκαλίωνας, εμφανίζονται σε μια διαφορετική εκδοχή του μύθου τους. Η κοσμοχαλασιά γίνεται η αιτία να χάσει ο ένας τον άλλον. Η γυναίκα μένει μόνη και μην αντέχοντας την προσμονή της επιστροφής του, αποφασίζει να τον αναζήτηση σε μια μακριά πορεία της μέσα στη φύση. Ο δρόμος δεν είναι εύκολος μέσα στον κόσμο που τη γέννησε. Ακροβατεί πάνω στο όνειρο και στην πραγματικότητα, στην αλήθεια την υποκειμενική και σε μια αλήθεια που φαίνεται σαν ένα αδιαπέραστο ψέμα. Στο οδοιπορικό της γνωρίζει πόλεις χθεσινές, παρούσες και μελλοντικές, συναντά διαχρονικές μορφές ρομαντισμού, αγώνα, εξουσίας, έρωτα, δύναμης και εκμετάλλευσης. Πρόσωπα με την ιδιαίτερή τους υπόσταση διηγούνται τη δικιά τους ιστορία και το αντάμωμά τους μ’ ένα Δευκαλίωνα, που είναι φτιαγμένος και χρωματισμένος από τα δικό τους ψυχικό και πνευματικό χρωστήρα και κανένας δεν ανταποκρίνεται καθόλου με την εικόνα του αγαπημένου της συντρόφου.

Β Ι Β Λ Ι Ο Κ Ρ Ι Τ Ι Κ Η

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΑΡΑΜΗΤΡΟΥ
Λέκτωρ Ελληνικού Πολιτισμού-Φιλοσοφίας
και Θεάτρου Πανεπιστημίου Ιωαννίνων
Ηθοποιός

Αθήνα 20-3-2006

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ
Ελευθερίας ΚΟΥΝΤΟΥΡΗ

Η ποίηση της Ελευθερίας Κουντούρη αποτελεί τη σάρκωση του αθέατου που δηλούται μέσα από την παντοδυναμία των εικόνων δηλαδή: την υπέρτατη αφήγηση της Ζωής. Ο Λόγος της θελκτικός, συγκλονιστικός και προπάντων σταυρωμένος -τουτέστιν- συμπαντικός υμνεί αλλά κι ανατρέπει παίγχνια ανάμεσα στην οντολογική θλίψη και στα επιθανάτια ερωτικά αγωνίσματα.
Η γεωγραφία του κόσμου της ατέρμονη, αΐδια, αγκαλιάζει την περιοχή της μνημοσύνης και του Ωραίου, έρημα, λησμονημένα, παράφορα, ωστόσο ερωτευμένα με το αθάνατο.
Ο Ποιητικός Λόγος της Ελευθερίας Κουντούρη επικίνδυνος, ανατρεπτικός, άγρυπνος και εκτός νυμφώνος σημαδεύει τις ακρώρειες με γνώση ψυχής και αυτομεμψία. Ο σπαραγμός το ερωτικό πένθος, το μαγικό ψέμμα, ο διπλασιασμός των ειδώλων δομούν ένα Λόγο, ένα τόπο παλλόμενο, εξωτικό κι αναπόφευκτα ανθηρό.
«Πέτρινοι όγκοι από συσσωρευμένα αιωρήματα κι ηφαιστειακά μίγματα αστραφτερές εκτάσεις νερού από αντίπαλα σύννεφα, αγαλμάτινοι θεοί από μάρμαρο κι ορείχαλκο, σαν κοφτερά λεπίδια, τεμάχισαν το στερέωμα σε πολλαπλά επίπεδα κι ανέδειξαν το Λόγο Γυναίκας με μουσκεμένη σάρκα: “Σφοδρή βροχή με βάφτισε Πύρρα και το σύντροφό μου Δευκαλίων, μέσα σε δάσος από μυρτιές κι ευκαλύπτους”. “Πορευθείτε! ”. Πρόσταξε φωνή. Πορευθείτε “αντίθετα και μόνοι!” ». Και:
«Κονιορτός από τα ερείπια της Αρχαίας Βαβυλώνας ράντιζε το φόρεμά μου». “Ο κλήρος μου η συντέλεια”, συλλογίσθηκα». Και πάλι: «Κολυμπούσα στην πηγή των πάντων. Στο Ξεψύχισμά μου αισθανόμουν το μηδέν στη μητρική της αγκαλιά».
Λόγος μεστός, διαισθαντικός, μεγαλόπρεπος που σε ταξιδεύει στην ενδελέχεια των πραγμάτων, στη βασιλική καταγωγή των… Λόγος μελαγχολικός και συνάμα ηλιόχαρος, εικόνες αλλοτινές, μυροβόλες που αναδύονται σπαραχτικά, αλαζονικά από τη σκοτεινή μήτρα του κόσμου.